Το πρώτο κείμενο γράφτηκε πριν 5 χρόνια, είχε συγκεκριμένο σκοπό, περιορισμούς και τα νοήματα τα οποία θα περιελάμβανε αναφέρονταν σε μια συγκεκριμένη θεματολογία που αφορούσε ένα μεταπτυχιακό της αρχιτεκτονικής «Πολιτισμός και Χώρος». Αυτοί στους οποίους αναφερόταν, το αξιολόγησαν και η αποδοχή που έλαβε δεν χρειάζεται να ειπωθεί ποια ήταν. Αυτά περί γλαφυρότητας.
Όσον αφορά την ουσία, εάν διάβαζες ποτέ ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής (υπάρχουν και δεν είναι μόνο κλασσικά εικονογραφημένα) θα μπορούσαμε να συνδιαλεγούμε. Κριτική χωρίς να ενημερωνόμαστε λοιπόν. Πως το λέει η μάνα στους 10 μικρούς Μήτσους; Παράλογο; Ναι, παράλογο. Αυτήν ακριβώς την υποκριτική «κριτική του καθημερινού πολίτη» που ανέφερες και φυσικά ασπάζεσαι από ότι καταλαβαίνω, θέλω να καταδείξω. Στο φως λοιπόν όλα. Και όποιος αντέξει.
Οφείλω να σου γνωστοποιήσω ότι από την «κοινωνική ευαισθησία» του κώλου (κροκοδείλια δάκρυα) ως την κοινωνική ευαισθησία η απόσταση είναι τεράστια. Από την κοινωνική ευαισθησία ως την κοινωνική συνειδητοποίηση η απόσταση είναι ελάχιστη.
Εξηγούμαι: σαφώς σε όλα τα επαγγέλματα που ανέφερες, τεχνολογία τροφίμων, νοσηλευτική, ιδίως στην ιατρική, νομική, υπάρχει αναγκαιότητα και δεν την αμφισβητεί κανένας. Θα πρέπει να εξετάζουμε αυτή την αναγκαιότητα ιεραρχικά, τοποθετώντας το κάθε ένα ψηλά στην πυραμίδα των αξιών με γνώμονα πάντοτε τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου.
Εάν δεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω αναπτύχθηκαν, αναπτύσσονται και θα συνεχίσουν να εξελίσσονται μέσα σε ένα πλαίσιο Δημοκρατίας, Ελευθερίας κλπ, μένει να δούμε στο πλαίσιο αυτό ποιος είναι ο κεντρικός του πυρήνας. Επιστροφή στα νάματα. Σου παραθέτω το παρακάτω διάγραμμα.
Αφού συμφωνήσουμε ότι όταν ο αρχηγός σου μιλάει για διάλογο στο δημόσιο χώρο, είναι ύψιστη πράξη πολιτικής που καθορίζει και επηρεάζει τις κοινωνικές δομές και αφού ξεκαθαρίσουμε ότι η Δημοκρατία δεν γεννήθηκε στη Χαριλάου Τρικούπη 50 συνεχίζουμε. Στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας, οι λέξεις Δημοκρατία, διάλογος είναι συνυφασμένες με την αρχαία αγορά ( Αρχιτεκτονικός Χώρος). Εκεί συνυπήρχαν το δημόσιο (συλλογικό) και το ιδιωτικό (ατομικό).
Ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό έπρεπε να βρεθεί ένας ενδιάμεσος χώρος, ως όριο, μια φιλόξενη δομή που να στεγάζει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Ο χώρος αυτός θα έπρεπε να διαπνέεται από ποιότητες ανάλογες με τις λειτουργίες, δραστηριότητες, θεσμούς που φιλοξενεί (διαφάνεια, φως, ελεύθερη πρόσβαση). Η λύση δόθηκε με τη στατική επίλυση και τελειοποίηση από τους αρχιτέκτονες της εποχής, της σύνδεσης Στύλου και Δοκού. Μια πράξη αφαίρεσης, επαναστατική, προσφορά της ελληνικής αρχιτεκτονικής στην παγκόσμια κοινότητα μέχρι σήμερα. Είναι το γνωστό μας περιστύλιο, η Αρχαία Ελληνική Στοά (Στωικοί φιλόσοφοι).
Η διαχρονική σημασία του ενδιάμεσου χώρου ξαναβρέθηκε σήμερα όταν οι Έλληνες αρχιτέκτονες πρότειναν στον αείμνηστο Τρίτση (ΥΠΕΧΩΔΕ, Αρχιτέκτων και μάγκας) την επαναφορά του. Έξω από το συντελεστή δόμησης, να μη χρεώνεται δηλαδή στα ωφέλιμα τετραγωνικά, να υπάρχει μια ποιότητα χώρου ανάμεσα στην κατοικία και στο δημόσιο χώρο. Συγχρόνως να τους δινόταν η δυνατότητα να «παίξουν» στις όψεις των κτιρίων με τη σχέση πλήρους- κενού (ως οπτική σύλληψη αγαπητοί συνδαιτημόνες και φίλοι), αναδεικνύοντας μια αισθητική που να πηγάζει από τις σχέσεις τους.
Είναι ο γνωστός μας ημιυπαίθριος. Ναι, ο γνωστός χώρος που κλείστηκε με κοινωνική ευαισθησία που πηγάζει από τη σύμπραξη εργολάβων και υποψήφιων αγοραστών, με γνώμονα πάντοτε το δημόσιο συμφέρον (που θα στεγάσουμε τα παιδιά μας τώρα που λύνουμε το δημογραφικό;) Έγινε το δωματιάκι ( καμαρούλα μια σταλιά 2 x 3), αυτό που σε φιλοξενεί όταν έρχεσαι στην Αθήνα. Για να μην ξεχνιόμαστε. Γιατί έγινε αυτό; Είναι πολύ απλό, «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Με 2.800 έως 3.000 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο η καμαρούλα μια σταλιά 2 x 3 που δεν είναι 2 x 3 αλλά 3 x 4 δίνει ένα κέρδος στους νέους αγοραστές γύρω στα 30.000 ευρώ. Το συμβολικό ποσό των 30 αργυρίων. Ας μην αναφερθούμε και στα πανωσηκώματα Τα βάλαμε στην τσεπούλα μας μεγάλε. Προέχει η porche και το κακό το ριζικό μας. Μόνο που βλέπουμε το πρώτο. Όλα αυτά που ανέφερες περί Ινδιάνων, εργολάβων κλπ στα συμπυκνώνω σε μία λέξη: κέρδος. Απουσιάζει από τα κείμενά σου. Γιατί; Δεν το θεωρείς αιτία πολλών δεινών;;;
Επίσης, ούτε με τον κάτοικο της Βαρκελώνης ούτε με της Αθήνας θα μπορούσες να πεις κάτι. Προφανώς θα είχες στο μυαλό σου, όταν τα έγραφες αυτά, κάποιο προεκλογικό φυλλάδιο του Πασοκ περί ολυμπιακών αγώνων και σοβαρό αστικό σχεδιασμό. Ας αφήσουμε το σοβαρό, γιατί τα πράγματα που έγιναν σε σχέση με αυτά που έπρεπε να γίνουν, είναι δυσανάλογα. Δεν είναι ώρα να το θίξουμε. Το θέμα μας είναι άλλο. Για ποιο αστικό τοπίο- ιστό της Αθήνας μιλάς; Τι ποιότητες έχει; (μετάβαση, προσέγγιση, επικοινωνία, στάση, διάθεση κίνησης, συνδιαλλαγή, προσπέλαση, πρόσβαση, διάβαση). Ποια είναι τα μεγέθη του; Τον ξέρεις και τον αναφέρεις; Βάσει των δικών σου εμπειριών από τον τόπο που ζεις; Ή από αυτά που θα διαβάσεις μετά, μελλοντικά; Μιλώντας επιστημονικά, η αρχιτεκτονική είναι επιστήμη όχι μόνο μέσω της οικοδομικής αλλά και της πολεοδομίας και χωροταξίας, (και προσοχή όταν λέμε χωροταξία δεν εννοούμε τη γνωστή παράγκα του Λαλιώτη, για να μην ξεχνιόμαστε). Λόγω της αειφόρου ανάπτυξης οι πόλεις βάσει διεθνών προτύπων χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: στην πόλη και στην μέση πόλη. Στη δικιά μας περίπτωση, στον ελλαδικό χώρο, πόλη είναι η Αθήνα και δεν υπάρχει άλλη. Μέση πόλη είναι η Θεσσαλονίκη στην οποία έζησες και απλώς ο τόπος που ζεις τώρα μόνο ως κωμόπολη μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε. Άρα, όσον αφορά οποιαδήποτε συνομιλία βάσει των βιωμάτων σου και των εμπειριών σου (εάν δεχτούμε αυτά ως κριτήρια) από τον αστικό ιστό του τόπου σου και τα προάστιά του, μόνο με ένα κάτοικο ενός γαλατικού χωριού και τα προάστεια του Aquarium, Babaorum, Lavdanum, Petibonum θα μπορούσες να κάνεις. Μέχρι εκεί όμως.
Αλλά ούτε ένας κάτοικος της Αθήνας θα μπορούσε να συνομιλήσει με έναν κάτοικο της Βαρκελώνης. Διαφορετικές ποιότητες, διαφορετικοί χώροι, διαφορετική ιστορία, άλλοι τόποι, άλλη νοοτροπία. Άλλη αντιμετώπιση στο θέμα των ολυμπιακών αγώνων. Η Βαρκελώνη ευτύχησε να έχει ένα Gaudi, όπου τα έργα του, τεράστια σε κόστος για την εποχή, είχαν την αναγνώριση της τοπικής κοινωνίας, η οποία και τον αγκάλιασε. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι σύμβολο της πόλης έως σήμερα. Το ερώτημα είναι: θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάλογο στον ελλαδικό χώρο; Τα τελευταία χρόνια, μεγάλα ονόματα ξεχώριζαν με την εμβληματική τους φυσιογνωμία. Δύο απ’ αυτά είναι ο Άρης Κωνσταντινίδης και ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης (μπαμπάς του Απόστολου). Για τον πρώτο, όλα τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Τα έργα του πολλά. Ένα απ’ αυτά μπορείς να επισκεφτείς πηγαίνοντας στο χωριό σου στρίβοντας στην πινακίδα που λέει Ξενία Καλαμπάκας, για να αντικρίσεις ένα από τα ποιοτικότερα έργα της ελληνικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Όχι, εκεί που είσαι κάτι ανάλογο δεν έχετε.
Στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης ο Bruno Zevi, ένας από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς της αρχιτεκτονικής, ρωτούσε τους φοιτητές που βρίσκεται το μεγαλύτερο πολεοδομικό γραφείο του κόσμου. Όλοι απαντούσαν Βερολίνο, Παρίσι, Ρώμη, Λονδίνο, Νέα Υόρκη κλπ. Η σωστή απάντηση είναι στην Αθήνα: Κωνσταντίνος Δοξιάδης ( μπαμπάς του Απόστολου).
Τίθεται αυτόματα το ερώτημα: αφού ήταν τόσο μεγάλοι, γιατί δεν βοήθησαν στην καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων των ελληνικών πόλεων; Η απάντηση είναι, γιατί απλά δεν τους άφησαν. Έχεις ενημερωθεί τί γίνεται με τα Ξενία σήμερα; Εάν όχι, ρώτα τον Μπέννυ να σου πει ως πρώην Υπουργό Πολιτισμού ή τον Βουλγαράκη για τα 2 κτίρια που κρύβουν τη θέα από την καφετέρια του Μουσείου της Ακρόπολης και τα κατεδαφίζουν. Όσο για τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας, που τα κατεδαφίζουν για να γίνουν πάρκο, να φυτέψουν δένδρα και να παίζουν τα παιδάκια, τι να πούμε; Απλά κοροϊδευόμαστε.
Η αρχιτεκτονική βάλλεται από παντού. Και κάποια Ορκ και Ουρουκ – Χάι της καθημερινής μας ζωής, φορείς και εντολοδόχοι μιας ψευδεπίγραφης αισθητικής και δάνειων οραμάτων, καραδοκούν και σφυρίζουν αδιάφορα. Έχουν γνώση όμως οι Φύλακες…
Για να καταλάβεις, σου παραθέτω τις εξής φωτογραφίες:
Το παραπάνω είναι ένα project που συμμετείχε σε πανελλήνιο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό προσχεδίων για το διεθνές πολιτιστικό κέντρο «Μέγας Αλέξανδρος» στο Λιτόχωρο Πιερίας.
Αυτό είναι το έργο που τελικά κατασκευάστηκε!!!!!!!
Όσον αφορά τα πολεοδομικά σχέδια, τι αλλαγές γίνονται από την στιγμή που κατατίθονται έως τη στιγμή που πραγματοποιούνται, σε παραπέμπω στην ταινία: «Η κυρία του κυρίου». Αναπαραστατικότατη.
Ελπίζω να έχω ξεδιαλύνει τη σύγχυσή σου περί άθλιων κατασκευών και ποιο το κομμάτι ευθύνης που αναλογεί σε όλους μας. (Ακούγεται ως σήμερα άλλωστε, στα στενά των Αμπελοκήπων, ως επιβεβαίωση των παραπάνω, προφητικά η αχός: «είναι ένοπλο αυτό;») Όσον αφορά τις ευθύνες των αρχιτεκτόνων μηχανικών μπορείς να τις αναζητήσεις στις πολεοδομίες της εκάστοτε περιοχής με όλα τα χαρακτηριστικά της νεοελληνικής παθογένειας (διαφθορά). Μπορείς να τις αναζητήσεις επίσης, στην αδυναμία των αρχιτεκτόνων να πείσουν για το θεσμικό τους ρόλο την ελληνική κοινωνία η οποία θεωρεί ότι αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός το ίδιο είναι.
Εάν τελικά η αρχιτεκτονική ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του σχεδιασμού ενός δημόσιου κτιρίου και το τι τελικά αποφασίστηκε από τις διάφορες επιτροπές που στελεχώνουν οι δομές εξουσίας, που παρεμπιπτόντως αποτελούνται από άτομα των επαγγελμάτων που ανέφερες (νομικοί, ιατροί, τεχνολόγοι τροφίμων, ηθοποιοί δημοσιογράφοι, πολιτικοί μηχανικοί κλπ), το αφήνω στην κρίση του καθενός (με εξαίρεση δύο μόνο αρχιτέκτονες στο άρμα της εξουσίας τόσα χρόνια). «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Μίζες, τραπεζώματα, να βγάλει και κάτι ο εργολάβος…
Τελικά φιλάρα μου σ’ αυτό το μπουρδέλο – τόπο που τον υπεραγαπάμε όμως, οι πολίτες του πηγαίνουν στη Βαρκελώνη επισκέπτες – τουρίστες και επιστρέφουν επισκέπτες – τουρίστες στον τόπο τους και παραμένουν. Εκεί είναι το θέμα μας. Όλα τα άλλα, στείρα αντιπαράθεση και εύκολη κριτική χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων που απαιτεί διάλογο, είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εμείς τις κινήσεις μας τις κάναμε, σειρά σας τώρα.
Υ.Γ. οφείλω να σε προειδοποιήσω φίλε μου τις καλύτερες ιδέες να μην τις συλλαμβάνεις πλέον στην τουαλέτα, γιατί το μέλλον σου προδιαγράφεται κάπως έτσι, από τον «κακό» αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Οι καλύτερες ιδέες στην περίπτωσή μου συλλαμβάνονται στο κρεβάτι…και όχι μόνος. «Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το φως συμβαίνει να αναπηδά από την ύστατη ένταση του μαύρου; Με άλλον τρόπο το επιβεβαιώνει και ο έρωτας. Όταν δύο γυμνά σώματα συνομιλούν, κάτι από το ανεκδοτολογικό μέρος της ιστορίας τους-το αφόρητο- ξεγράφεται. Απομένει να μάθουμε αυτό το φως τι είναι.» Οδυσσέας Ελύτης
Εμείς αυτό το φως θέλουμε. Εσύ πάρε τους ορισμούς και τα αξιώματα, πάρε και τον DIDA και ψάξ’ το στην άκρη του σύμπαντος. Όταν θα ‘ρθει η ώρα, τους ανδριάντες σας θα τους στεγάσουμε.
Καληνύχτα ΝΠ
· Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο «Αρχιτεκτονική, ιδέες που συναντιούνται ιδέες που χάνονται»
· Το σκίτσο είναι από το βιβλίο του Αλέξανδρου Τομπάζη «Γράμμα σε ένα νέο αρχιτέκτονα»
BLOG YSTERA 
5η παράγραφος:
«Εάν δεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω αναπτύχθηκαν, αναπτύσσονται και θα συνεχίσουν να εξελίσσονται μέσα σε ένα πλαίσιο Δημοκρατίας, Ελευθερίας κλπ……»
Απο που κι ως που?
Γιατί να το δεχτούμε αυτό, αφού ειίναι ανιστόρητο και λάθος.
«….Αυτοί στους οποίους αναφερόταν, το αξιολόγησαν και η αποδοχή που έλαβε δεν χρειάζεται να ειπωθεί ποια ήταν. Αυτά περί γλαφυρότητας…..»
Δηλαδή οι υπόλοιποι δεν είναι ικανοί να το αξιολογήσουν?
Αν ισχύει αυτό τότε γιατί το δημοσίευσες?
«…..Όσον αφορά την ουσία, εάν διάβαζες ποτέ ένα βιβλίο αρχιτεκτονικής (υπάρχουν και δεν είναι μόνο κλασσικά εικονογραφημένα) θα μπορούσαμε να συνδιαλεγούμε. Κριτική χωρίς να ενημερωνόμαστε λοιπόν…..»
Δηλαδή δημοσιεύεις στο blog ένα κείμενο από το μεταπτυχιακό σου, το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα σου μπορεί να αξιολογηθεί μόνο από ειδικούς και το οποίο περιέχει τέτοια νοήματα (my ass) που μπορούν να το σχολιάσουν μόνο ειδικοί.
Μάλλον μπέρδεψες τα ειδικά περιοδικά με τα blog. (Προσωπικά βέβαια αμφιβάλω αν θα δημοσίευε ποτέ περιοδικό τέτοιο κειμενο)
«….οι λέξεις Δημοκρατία, διάλογος είναι συνυφασμένες με την αρχαία αγορά ( Αρχιτεκτονικός Χώρος)»
Οι λέξεις μπορεί να ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ απο την αρχαία αγορά, αλλά δεν είναι ΣΥΝΥΦΑΣΜΕΝΕΣ με αυτή.
Και επίσης δεν ισχύει η ταύτιση της αρχαίας αγοράς με αρχιτεκτονικό χώρο
Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με αρχιτεκτονική, αλλά κάποια πράγματα καλό είναι να τα αναγνωρίζουμε πριν τα σχολιάζουμε…Η Ακρόπολη τι χώρος είναι;
Όταν λες «να τα αναγνωρίζουμε» τι εννοείς?
«(Ακούγεται ως σήμερα άλλωστε, στα στενά των Αμπελοκήπων, ως επιβεβαίωση των παραπάνω, προφητικά η αχός: «είναι ένοπλο αυτό;») »
αχός, ο (ουσ.). ήχος, βουη
«Ωρε αχός βαρύς ακούγεται, Δημάκη, Δημάκη
και βρονταριά μεγάλη, Δημάκη μου λεβέντη……»
Δημοτικό περιοχής πολύ μακριά απο την μία και μόνη Ελληνική πόλη……..
«Ένα απ’ αυτά μπορείς να επισκεφτείς πηγαίνοντας στο χωριό σου στρίβοντας στην πινακίδα που λέει Ξενία Καλαμπάκας, για να αντικρίσεις ένα από τα ποιοτικότερα έργα της ελληνικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Όχι, εκεί που είσαι κάτι ανάλογο δεν έχετε. »
Προς ενημέρωση του Αρχιτέκτονα (κεφαλαίο Α). Είχε Ξενία εκεί που μένει….
Κατα τ’άλλα ασκούμε και κριτική για πόλεις……
Θέλω να πω ότι λόγω κάποιων σπουδών που έχουμε κάνει εμείς οι αρχιτέκτονες (πάνω σε αυτόν συγκεκριμένο τομέα) έχουμε μια ευαισθητοποίηση γι αυτά τα θέματα και έχουμε σπάσει λίγο παραπάνω το κεφαλάκι μας, ξημεροβραδιάζοντας σε κάτι τρύπες στη σχολή (τα λένε «καμαρίνια»). Αυτό δεν αποκλείει το γεγονός ότι μπορεί να είναι και κάποιος άλλος ευαισθητοποιημένος πάνω σε αυτά τα θέματα, επειδή έχει ασχοληθεί λίγο παραπάνω…Απλά υπάρχουν ουσίες και θέματα που μας έχουν προβληματίσει λιγάκι παραπάνω….λόγω επαγγέλματος πάντα (και φυσικά αυτό δεν ισχύει για όλους τους αρχιτέκτονες).
Εννοείς να τα «γνωρίζουμε» λοιπόν. Fair enough Τόνια, αλλά έχω κάποιες ενστάσεις:
α) Το γεγονός ότι εσείς «σπάσατε λίγο παραπάνω το κεφαλάκι σας» δεν ισχύει για το σύνολο των σπουδασάντων στο Πολυτεχνείο. Υποθέτω ότι όπως υπάρχουν καλοί και κακοί ιατρoί/δάσκαλοι/αξιωματικοί/κτλ, θα υπάρχουν και καλοί και κακοί αρχιτέκτονες. Ευτυχώς υποστηρίζεις ότι η λήψη ενός πτυχίου δεν κάνει όλους τους κατόχους του «πιο ευαισθητοποιημένους». Όμως το κείμενο του ΝΠ ασκεί μόνο κριτική και δεν κάνει και καθόλου αυτοκριτική.
β) Ας υποθέσουμε ότι εγώ δεν είμαι καθόλου ευαισθητοποιημένος, ότι είμαι ξύλο απελέκητο, ντουβάρι βρε αδερφέ. Έχω νομίζω το δικαίωμα να θέτω ερωτήσεις, να κρίνω και αν κάνω λάθος δείξτε μου το σωστό. Θα ήθελα πχ να ξέρω πως είναι σήμερα το κτίριο στο Λιτόχωρο που αναφέρει ο ΝΠ. Το να μου συγκρίνει τις ωραίες μακέτες με ένα κτίριο που όπως φαίνεται είναι ακόμη υπό κατασκευή (χωρίς πόρτα, παράθυρα, περιβάλλοντα χώρο, κτλ) δεν μου λέει τίποτα. Το σωστό θα ήταν συγκρίνει μακέτες. Αφού βέβαια μας ενημέρωνε για τους όρους του διαγωνισμού, τη χρηματοδότηση για να δούμε αν η μακέτα που απορρίφθηκε πληρούσε αυτούς τους όρους. Επίσης η επιχειρηματολογία «η πάνω μακέτα είναι ωραία»/«το τελικό κτίσμα είναι άσχημο» κατά την γνώμη μου είναι σχετική. Ποιος και με τι κριτήρια μπορεί να το αποφασίσει. Γιατί χωρίς αντικειμενικά κριτήρια είναι η γνώμη μου vs η γνώμη σου.
γ) Από τη στιγμή που ο συγγραφέας δημοσιεύει ένα κείμενο σε κοινή θεα είναι υποχρεωμένος να υποστεί ερωτήσεις για διευκρινήσεις ή και ακόμη και κριτική. Δεν δημοσιεύθηκε διάταγμα/θέσφατο του Πάπα Βενέδικτου. Εκτός αν συμφωνείς με το συγγραφέα ότι πρέπει να έχεις διαβάσει βιβλία αρχιτεκτονικής για να ασχοληθείς. Τότε όμως η θέση του κειμένου είναι σε αρχιτεκτονικό συνέδριο (και εκεί υποθέτω μόνο για τους μυημένους) και όχι σε ανοιχτό blog.
ΩΡΑΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΑΣ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ