Γιατί η ποίηση

Ο Μανδραγόρας ξεκινώντας έναν κύκλο 7 μηνιαίων, δεύτερη Τρίτη κάθε μήνα, ποιητικών συναντήσεων (13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2012, 11 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2012, 8 ΓΕΝΑΡΗ 2013, 12 ΦΛΕΒΑΡΗ 2013, 12 ΜΑΡΤΗ 2013, 9 ΑΠΡΙΛΗ 2013 και 14 ΜΑΗ 2013) , με θέμα Γιατί η ποίηση;

σας προσκαλεί την Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012 και ώρα 8.30μμ στον Ελεύθερο Κοινωνικό χώρο εκδηλώσεων Νοsotros, Θεμιστοκλέους 66 Εξάρχεια

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. Με την ολοκλήρωση των συναντήσεων θα τα πρακτικά θα δημοσιευθούν στο περιοδικό Μανδραγόρας

Advertisements

2011 in review

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2011 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

A New York City subway train holds 1,200 people. This blog was viewed about 7,000 times in 2011. If it were a NYC subway train, it would take about 6 trips to carry that many people.

Click here to see the complete report.

Σκέψεις από Πανσέληνο

Προχωρούσε σκυφτός με σβησμένο τσιγάρο στο στόμα, τίποτε δεν φαινόταν, ότι  θα διέκοπτε την πορεια του μοναχικού οδοιπόρου που βαδιζε χωρις συνειδητή κατεύθυνση, καθοδηγουμενος απο μια ονειρική, σχεδόν ενστικτώδη ορμή, κοιτάζοντας πότε πότε ψηλά και ψιθυρίζοντας ακατάληπτες λεξεις και φράσεις. Γύρω δεν υπηρχε τίποτε, παρά μόνο ο ορίζοντας και μια απόκοσμη αίσθηση ανυπαρξίας. Αυτός ο ωκεάνιος χώρος της κενότητας,  λουσμένος σε ενα εκτυφλωτικό φως παλλόμενης λευκότητας και διαύγειας κάλυπτε και συνάμα αποκάλυπτε την άχρονη περιδίνιση της διαδρομής του περιπατητή. Ηταν τόσο ιδιαίτερη η σκληρότητα και η οξύτητα του φωτός που η έκθεση σε αυτή τη διαφανότητα διεμβόλιζε την ιδια την ουσία της ετερότητας, της διαφοροποίησης της δηλαδή απο το μη λευκό. Χωρίς περιττές κινήσεις και με σταθερό βηματισμό διατηρούσε μια χρονική πειθαρχία ρυθμού βάδισης, με μικρές ταλαντώσεις στα διαστήματα των αποφάσεων, ούτε τσιγάρο δεν προλάβαινε να καπνίσει, τόσβηνε πριν καν το τελειώσει και το κρατούσε έτσι στραβό στο στόμα του να μοιάζει σαν τον αστερισμό της Κασσιόπης. Σήμερα, όπως και τις προηγούμενες φορές ταλαντεύονταν στο διάστημα μιας ακόμα απόφασης μπροστα στα οχτώ μονοπατια που διανοίγονταν, άναψε τσιγάρο και αρχισε να μετρά βαθιά πεπεισμένος για τη σοφία των αριθμών, 1 2 3… Μοιάζουν οι αποφάσεις μας σαν τον ιστό της αραχνης, εξακτινώνουμε την βούληση στις κοίτες της παγίδευσης και δε μας μένει παρα το διάνυσμα του βλέμματος, μονοδιάστατο χωρίς κατεύθυνση και προσανατολισμό.  Αφυδατωμένες υποσχέσεις, ερμαφρόδιτες συνομιλίες, υπότροποι όρκοι σε εύκρατα διλήμματα, συρμοί ονείρων που μετοίκησαν στο αναπόδραστο. Απο το ρείθρο της ρωγμής αναβλυζει η Ιδεα και η αποφαση γλιστρά σαν το νερό του ποταμού. Μας έχουν πει τις ιστορίες χίλιες φορές αλλά   «λίγες οι νύχτες µε φεγγάρι που µ’ αρέσουν» λέει ο ποιητής .

 Προχωρούσε σκυφτός με σβησμένο  τσιγάρο…και αιχμάλωτα κύτταρα  .             

ΝΝ

ΑΔΕΙΑ – ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ

 

Αυτός που έχει ΔΕος, φόβο, ΔΕΙλία, μπρος στο ΔΕΙνό αφεντικό και είναι όλο

ΔΕήσεις, ο ενΔΕής, γίνεται άνθρωπος με την ΑΔΕΙα, γίνεται αΔΕής: άφοβος,

ασφαλής (απο την αΔεή η ΑΔΕια).

Οι λέξεις αυτές :

ΔΕ-ος: φόβος

ΔΕιλία

ΔΕινός

ΔΕηση

ενΔΕής

αΔΕΙα

αΔΕής

είναι ομόρριζες. Παράγονται απο την *δFι. Κατ΄άλλους, απο το δεδFo-ja, δεδFο-α,

δεδFω, παράγεται ο ποιητικός ενεστώς [δείδω] που σημαίνει φοβούμαι. Οι Αττικοί

χρησιμοποιούν τον παρακείμενο δεδοικα με σημασία ενεστώτος.

Δέδοικα λοιπόν και σπανιότερα δέδια, το φοβούμαι. Μετοχή δεδιώς και δεδοικώς

Τα παράγωγα:

δείμα (φόβος), δέος, αδεής(άφοβος), δειλός, δεινός

Ακόμα: δί-νος (περιστροφή), δίεσθαι (σπεύδειν)

σανσκριτικά Di-nas (αυτός που έχει φοβηθεί)

σανσκριτικά Di-jami : σπεύδω, φεύγω, δηλαδή αυτός που φοβάται, ο τρομαγμένος

ο γιομάτος δέος παίρνει άδεια, α-δέ-ος, γίνεται αδεής.

Την άδεια του τη χορηγεί η αρμόδια αρχή,ή το δεινό αφεντικό και γίνεται δί-νος,

στροβιλίζεται και φεύγει, ή είναι φευγάτος ποιητική αδεία

Καλη άδεια, λοιπόν λέμε…Δηλαδή απόβαλε το ΔΕος σου, το φόβο σου και

ξεΚΟΥΡάσου.

ΚΟΥΡαση, είναι το ΚΟΥΡεμα απο το μεσαιωνικό ΚΟΥΡ-άζω: τον τιμωρώ με

ΚΟΥΡά.Τον τάδε τον κούρασαν Μοναχό-διαβάζουμε-τον κούρεψαν. Απο το

κουράζω/κουρεύω.

Ξε-ΚΟΥΡαστος κυριολεκτικά είναι ο ακούρευτος.

Πηγή :Ιστορία μιας λέξης

Νίκος Βαρδιάμπασης

εκδ. Λιβάνη

Τελικός Μουντιάλ: Γερμανία – Ελλάδα

Μεγάλο ματς……..

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

                                           Μτφρ.: Radical Desire

Αρχική δημοσίευση: http://socialismandorbarbarism.blogspot.com/

Εχθρός της γνώμης (δόξας), διαφθορέας των νέων, προπαγανδιστής άβολων διαισθήσεων. Αυτή τη φιλοσοφία δεν την χωνεύει η εξουσία: αλλά αυτό δεν είναι τίποτε καινούργιο για τον Σωκράτη και τους συντρόφους του.

Σήμερα δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος φιλόσοφος αλλά η ίδια η φιλοσοφία που διατάσσεται να πιει το κώνειο, καταδικασμένη σε θάνατο για την διαφθορά την δυνατότητας αυτού που κάποτε ονομαζόταν «Πανεπιστήμιο» να παράγει μεγαλύτερα κέρδη. Η φιλοσοφία καταδικάζεται για ασέβεια μπροστά στο κεφάλαιο.

Η παρούσα κατάσταση στο Πανεπιστήμιο Middlesex καθιστά τα διακυβεύματα επίπονα ξεκάθαρα. Ακόμα και η «αριστεία»– το σύγχρονο προτιμώμενο υποκατάστατο αρχαιοτήτων όπως η μάθηση, η γνώση, ή η σκέψη– δεν επαρκεί πλέον. Ακόμα και η «αξιολογική ιεράρχηση» [ranking] ενός Τμήματος δεν έχει σημασία, ούτε και η συνεισφορά του στην φήμη του πανεπιστημίου. Ούτε επαρκεί για ένα Πρόγραμμα να συντηρεί τον εαυτό του οικονομικά, ή να παράγει κέρδη. Η λειτουργική ερώτηση είναι απλώς: μπορούν να παραχθούν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ κέρδη με την εξάλειψή του; Μπορεί κάποιος, για παράδειγμα, να αναδομήσει τις εγγραφές φοιτητών ώστε να φουσκώσει τα Μαθησιακά Προγράμματα για Εργαζόμενους, τα οποία αντλούν επικερδείς επιδοτήσεις από επιχειρηματικούς σπόνσορες; Μπορεί κάποιος να αναδιανείμει ανενόχλητος επιχορηγήσεις οι οποίες αποκτήθηκαν από το Κέντρο για Έρευνα στην Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία (γύρω στο 1 εκατομμύριο στερλίνες ως το 2016 σύμφωνα με αναφορές) καθώς ταυτόχρονα ξεφορτώνεται το έξοδο του να λειτουργεί το Κέντρο; Σύμφωνα με την διοικητική λογική, ούτε η διεθνής φήμη του Middlesex, ούτε η οικονομικά καλή του κατάσταση έχουν κάποια σχέση με την ετυμηγορία ότι δεν κάνει «μετρήσιμη συνεισφορά» στο Πανεπιστήμιο. Σύμφωνα με την αριθμητική της απληστίας και της εκμετάλλευσης –την αριθμητική του κεφαλαίου– η φιλοσοφία στο Middlesex, όπως σωστά το θέτει ο Alex Williams, είναι περισσότερο νεκρή από ό,τι ζωντανή.

Τι μαθήματα μπορούμε να αντλήσουμε από αυτό το παράδειγμα; Και τι είδους απάντηση επιζητούν αυτά τα μαθήματα;